Polityki stymulujące efekty produkcji i zatrudnienia oparte na bioenergii w Polsce i na Ukrainie

bioenergia, zatrudnienie, polityka energetyczna Polski, polityka energetyczna Ukrainy

Artykuł ma na celu rozważenie dostępnych polityk dotyczących produkcji biomasy jako surowca do dalszej produkcji bioenergii w powojennej Ukrainie w celu wyciągnięcia wniosków dla dalszego wdrażania bioenergii na Ukrainie oraz określenia liczby miejsc pracy, które bioenergia umożliwiła i mogłaby zapewnić kolejne w przyszłości zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie. Polska posiada znaczny potencjał biomasy, którego lwią część stanowią odpady rolnicze, kukurydza i dedykowane uprawy energetyczne. Ukraina ma znaczący potencjał do produkcji i wykorzystania biogazu i biometanu ze względu na dostępne surowce i rozwinięty system dostaw gazu. Do oszacowania liczby miejsc pracy w sektorze bioenergii w Polsce i na Ukrainie wykorzystano metodę współczynnika zatrudnienia. Oszacowania, które są głównym wynikiem pracy, wskazują, że liczba miejsc pracy w rolnictwie przy produkcji surowców na cele energetyczne może wynieść trzydzieści trzy tysiące do 2030 roku w Polsce i trzynaście tysięcy na Ukrainie. Produkcja biomasy na cele energetyczne w Polsce jest wspierana przez Wspólną Politykę Rolną UE. Producenci energii z biomasy mają pierwszeństwo w dostępie do sieci i kwalifikują się do taryf gwarantowanych, premii i aukcji oraz specjalnych programów finansowych. Na Ukrainie producenci energii z biomasy mogą korzystać z taryfy gwarantowanej na biomasę i biogaz oraz 10% niższej taryfy na ciepło z biomasy niż taryfa na ciepło z gazu ziemnego. Pomimo korzyści płynących z biomasy, zainstalowane moce do jej wykorzystania pozostają niewystarczające ze względu na istniejące bariery w obu krajach. W przyszłości Ukraina będzie musiała aktywniej niż dotychczas rozwijać swój sektor biomasy rolniczej w celu zastąpienia gazu ziemnego i innych nośników energii.