Geopolityczne implikacje rozwoju niemieckiego sektora wodorowego i jego strategii importowej

Niemcy, Unia Europejska, wodór, geopolityka, transformacja energetyczna

Niemcy mają długą historię dokonywania odważnych wyborów w swojej polityce zagranicznej, a Strategia Wodorowa (NHS), wraz ze Strategią Importu Wodoru i Pochodnych Wodoru (ISHHD), jest kolejnym przykładem ich strategicznego hazardu. W ostatnich latach rząd federalny Niemiec udowodnił swoje ambitne podejście do transformacji energetycznej, systematycznie zwiększając nacisk na energię odnawialną za pośrednictwem strategii Energiewende. Obecnie wodór niskoemisyjny, zidentyfikowany przez rząd niemiecki i Unię Europejską jako kluczowy element przyszłej gospodarki netto zerowej, odgrywa centralną rolę w transformacji energetycznej Niemiec. Skala tych ambicji jest ogromna: strategia przewiduje, że do 2030 r. Niemcy będą potrzebować 95–130 TWh wodoru, a do 2045 r. zapotrzebowanie to może wzrosnąć nawet do 500 TWh. W każdym prawdopodobnym scenariuszu zdecydowana większość tego zapotrzebowania musiałaby zostać pokryta importem. Materializacja takiego importu jest zatem warunkiem „ale nie” sukcesu niemieckiej strategii wodorowej. W związku z tym ISHHD obejmuje rozległe plany inwestycyjne i przewiduje stworzenie nowych struktur gospodarczych i politycznych. Niemcy postrzegają wodór jako drogę do zmniejszenia zależności od tradycyjnych paliw kopalnych i dekarbonizacji swojej gospodarki, jednocześnie podejmując ryzyko związane z nowymi niepewnościami dotyczącymi rozwoju technologicznego i rynkowego. Wdrożenie ISHHD, jeśli zakończy się sukcesem, pociągnie za sobą zmiany strukturalne w międzynarodowym krajobrazie energetycznym. W tym artykule zbadano geopolityczne implikacje, jakie taka udana implementacja prawdopodobnie pociągnie za sobą dla Niemiec i nie tylko. Rozpoczyna się od przeglądu polityki i rozwoju rynku, po czym następuje analiza geopolityczna strategii Niemiec i jej środków wdrożeniowych.